Οι καλικάντζαροι ένας λαϊκός μύθος

Και ποιο παιδί δεν έχει ακούσει τους μεγάλους να διηγούνται τις νύχτες των εορτών των Χριστουγέννων, ιστορίες για τους καλικάντζαρους. Τα δαιμονικά αυτά πλάσματα της λαϊκής φαντασίας, που μισούν τους ανθρώπους, προσπαθούν όλο το χρόνο να κόψουν με τα τσεκούρια τους το μεγάλο δέντρο που κρατά σταθερή τη γη! Και πάνω που κοντεύουν να το κόψουν - μια τριχούλα μόνο μένει - έρχεται η παραμονή των Φώτων. Οι παπάδες μπαίνουν στα σπίτια και ραντίζουν με ευλογημένο νερό τους ανθρώπους. Αυτό το νερό το τρέμουν οι καλικάντζαροι, όπως τρέμουν και τη μυρωδιά του λιβανιού και τους παπάδες και πάνω που ήταν έτοιμοι να δώσουν ένα ακόμα χτύπημα στο δέντρο που κρατούσε τη γη, το βάζουν τρομαγμένοι στα πόδια. Φεύγουν λοιπόν οι καλικάντζαροι τη μέρα εκείνη και χάνονται στα έγκατα της γης, για να γυρίσουν ξανά τον επόμενο χρόνο, το δωδεκαήμερο των γιορτών των Χριστουγέννων. Και το δέντρο το μεγάλο που ήταν έτοιμο να πέσει και να γκρεμιστεί η γη, αποκτάει γρήγορα τον παλιό γερό κορμό του. Τι είναι λοιπόν οι καλικάντζαροι και πώς τους έπλασε η λαϊκή φαντασία; Ο λαός μας πιστεύει ότι οι καλικάντζαροι είναι πνεύματα του κακού που μισούν τους ανθρώπους. Ακόμη ο λαός μας πιστεύει πως ήταν κάποτε άνθρωποι καλοί που «από κακή τους μοίρα έγιναν καλικάντζαροι ή γιατί έτυχε να γεννηθούν το δωδεκαήμερο ή γιατί ο παπάς δε διάβασε καλά «τα γράμματα της βαφτίσεως τους». Για την μορφή τους όλοι παραδέχονται πως είναι δύσμορφοι, κακομούτσουνοι, άσχημοι, σιχαμεροί, αδύνατοι και με πολλά κουσούρια: στραβομούρηδες, στραβοκάνηδες, στραβοχέρηδες, μονοπόδαροι, μονόματοι και καμπούρηδες. Έχουν μακριά αχτένιστα μαλλιά, σουβλερά νύχια, κόκκινα μάτια και δόντια κάπρου. Μπορεί να έχουν ένα πόδι ανθρώπου και ένα γαϊδουρινό, τράγου ή κάποιου άλλου ζώου και χέρια πιθήκων.

Όλοι συμφωνούν ότι πρόκειται για σκανταλιάρικα πλάσματα, ότι πρόκειται για πλάσματα που τους αρέσει να πειράζουν τους ανθρώπους και να τους κάνουν κακό. Γυρίζουν τη νύχτα στους δρόμους και αλίμονο σε όποιον συναντήσουν! Μπαίνουν και στα σπίτια από τις καπνοδόχους, τρώνε ότι βρουν στο τραπέζι, ανοίγουν τις κατσαρόλες, σκορπίζουν παντού στάχτες και τα υπόλοιπα φαγητά τα καταστρέφουν και τα μαγαρίζουν. Πολλές νοικοκυρές κλειδώνουν νωρίς το σπίτι, δε σβήνουν το τζάκι, θυμιατίζουν και αφήνουν στις γωνιές των σπιτιών γλυκά για να τους καλοπιάσουν και να μην τους πειράξουν. Αλλά πώς γεννήθηκε αυτός ο μύθος για τους καλικάντζαρους; Στα παλιά τα χρόνια δεν υπήρχε καρναβάλι. Έτσι οι μεγάλοι μασκαρεύονταν μέσα στις 12 ημέρες των χριστουγεννιάτικων γιορτών. Ντύνονταν πρόχειρα, μουντζουρώνονταν με κάρβουνα και έβγαιναν και έκαμναν μικροζημιές. Τα μικρά παιδιά φοβόντουσαν, οι μεγάλοι γελούσαν. Λεγόταν ότι οι καλικάντζαροι γνώριζαν να μετράνε μέχρι το  δυο. Έτσι τοποθετώντας ένα κόσκινο στην εξώπορτα σας, και με δεδομένη απαράμιλλη περιέργεια και βλακεία τους, άρχιζαν να μετράνε τις τρύπες του. Αυτό θα τους καθυστερούσε μέχρι να ανατείλει ο ήλιος και τότε θα πήγαιναν να κρυφτούν αφήνοντας μας ήσυχους. Έτσι η φαντασία του λαού έβγαλε το μύθο των καλικάντζαρων.
Καλές Γιορτές!!!